مطالعات جدید در سلولهای کوریون و امنیون نشان داده است که گلو کوکورتیکوئیدها (GC) به ترتیب موجب افزایش و کاهش مقدار فعالیت آنزیم های PGHS و PGDH می گردند. اثرGC در مقدار ترشح این آنزیمها در سلولهای جفت(PC) نا مشخص است. جهت پی بردن به این موضوع بر آن شدیم تا در سلولهای جفت انسانی تاثیر این آنزیم ها را معلوم نمائیم. در این مطالعه 12 عدد جفت انسان پس از عمل سزارین از زنان با زایمان زودرس تهیه گردید.سلولهای جفتی را با استفاده از غلظت های خاص محلول percoll جدا کرده و بعد از 72 ساعت از کشت سلولی، محیط کشت تعویض و سپس سلولها برای مدت 24 ساعت دیگر در مجاورت با داروهای دگزامتازون، ملوکسیکام و سولفاسالازین (UM ،1) به همراه اسید آراشیدونیک (UM،5) قرار گرفتند. پس از دوره انکوباسیون، محیط کشت سلولی جهت تعیین مقدار ترشح PGE2 توسط روش رادیوایمونواسی (RIA) جمع آوری شد. نتایج حاصله با استفاده از روش آماری one-way ANOVAوStudent‘s t-test ارزیابی شد و اختلافات حاصله با p<0.05 معنی دار تلفی گردید. دگزامتازون و سولفاسالازین مقدار ترشح PGE2 را در PC به طور معنی داری افزایش داده و مصرف همزمان آن دو موجب افزایش بسیار بیشتری در ترشح PGE2 نسبت به مصرف دگزامتازون به تنهائی گردید. ملکسیکام تاثیر قابل توجهی در ترشح پایه ای PGE2 نداشت و کاربرد همزمان آن با دگزامتازون افزایش مختصری را در ترشح PGE2 داشت که به طور معنی داری کمتر از مقداری بود که دگرامتازون + سولفاسلازین و یا سولفاسلازین به تنهائی ایجاد می گردند. این نتایج نشان می دهند که ترشح PGE2 به وسیله PC در انسان بیشتر بستگی به فعالیت آنزیم PGHS-I دارد تا آنزیم PGHS-II. اثر سولفاسالازین مبین اهمیت ترشح داخلی آنزیم PGDH در تنظیم ترشح PGE2 بوده و بدلیل افزایش فعالیت آنزیم PGHS و کاهش فعالیت آنزیم PGDH باشد.

در این مطالعه اثرات مرکزی پروستاگلاندین های F2a ,E2 بر روی نشخوار با ثبت حرکات جوشی آن در گوسفند مقایسه شده است. برای انجام این کار، طی یک عمل جراحی استریل، کانول استانلیس استیل شماره 18 در داخل بطن جانبی مغز قرار داده شد. مدت زمان نهفته تا شروع نشخوار، مدت زمان و درصد حرکات جوشی نشخوار در فواصل زمانی ثابت پس از تزریقات داخل بطن مغزی سالین نرمال (گروه کنترل)، پروستاگلاندین های E2 (200 میکروگرم) و پروستاگلاندین F2a (200 میکروگرم) اندازه گیری شد. داده ها با روش های آماری آنالیز واریانس با اندازه گیری مکرر و آزمون تی- زوج تجزیه و تحلیل شدند. نتایج نشان داد که هر دو پروستاگلاندین مدت زمان تا شروع نشخوار را افزایش و مدت زمان حرکات جوشی نشخوار اول پس از تزریق را کاهش دادند. پروستاگلاندین E2 مدت زمان و درصد حرکات جوشی نشخوار را تا چهار ساعت پس از تزریق کاهش داد در حالیکه پروستاگلاندین F2a آن را فقط تا دو ساعت کاهش و سپس افزایش داد. به هر حال بر روی مدت زمان نشخوار 24 ساعت اثری نداشتند. همچنین در بین گروههای سالم، کنترل و کانول گذاری شده تغییر معنی داری مشاهده نگردید. از نتایج چنین استنباط می شود که هر دو پروستاگلاندین F2a ,E2 اثر مهاری مرکزی بر روی نشخوار در گوسفند را دارند ولی اثر پروستاگلاندین E2 طولانی تر از اثر پروستاگلاندین F2a است.

در پژوهش حاضر اثر تزریق داخل بطنی مغزی پروستاگلاندین های E2 و F2a در مقادیر مساوی 50، 100 و 200 میکروگرم بر درجه حرارت راست روده با ترمومتر دیجیتال در زمان های مشخص قبل و پس از تزریق مورد مطالعه قرار گرفت و نتایج با اندازه گیری های مکرر و آزمون دانکن آنالیز شد. برای این منظور از درجه حرارت راست روده گوسفند استفاده شد. در حالی که پروستا گلاندین E2 به میزان (50 میکروگرم) درجه حرارت راست روده را در یک ساعت پس از تزریق افزایش داد. و نه پروستاکلاندین Fa2 فاقد چنین اثری بود. پروستاگلاندین E2 و F2a در مقدار مساوی 100 میکروگرم درجه حرارت راست روده را به ترتیب تا 3.5 و 2 ساعت پس از تزریق افزایش دادند. افزایش درجه حرارت راست روده پس از تزریق پروستاگلاندین E2 و F2a در مقدار مساوی 200 میکروگرم، به ترتیب تا 5 و 3 ساعت پس از تزریق ادامه یافت. بین اثرات پروستاگلاندین E2 و F2a اختلاف معنی دار مشاهده شد. هر دو پروستاگلاندین E2 و F2a درجه حرارت بدن را افزایش می دهند ولی اثر پروستاگلاندین E2 قوی تر و طولانی تر از اثر پروستاگلاندین Fa2 است.

زمینه و هدف: ختم حاملگی قبل از شروع زایمان یکی از مشکلات مامایی است. هدف از این مطالعه، مقایسه اثر انفوزیون خارج آمنیوتیک نرمال سالین و هیدروکورتیزون با شیاف پروستاگلاندین 2E برای آمادگی سرویکس و ختم حاملگی سه ماهه دوم بارداری بود.روش تحقیق: این مطالعه کارآزمایی بالینی تصادفی، روی 50 خانم حامله 14 تا 28 هفته با امتیاز بیشاپ (Bishop score) کمتر یا مساوی 2 که به دلایل جنینی کاندید ختم حاملگی بودند، انجام گردید. 25 نفر انفوزیون خارج آمنیوتیک نرمال سالین (Extra-amniotic saline infusion یا EASI) و 100 میلی گرم هیدروکورتیزون (Hydrocortisone) و 25 نفر دیگر دو دوز 3 میلی گرم شیاف پروستاگلاندین E2 (PGE2) هر 4 ساعت دریافت کردند. شش ساعت بعد، القاء زایمان با اکسی توسین غلیظ طبق پروتوکل ختم بارداری سه ماهه دوم دانشگاه آلاباما شروع شد. داده ها با استفاده از روش های آماری c2 و آزمون های Fisher و T در P<0.05 تجزیه و تحلیل گردید.یافته ها: تفاوتی بین دو گروه از نظر سن مادر، زایمان، سن حاملگی، Bishop's score اولیه و علت ختم حاملگی وجود نداشت. در گروه EASI+H متوسط زمان شروع القا تا دفع جنین 23.04±4.47 و در گروه 28.65±2.87 PGE2 ساعت بود (P=0.001). میزان موفقیت (پاسخ به القاء) در گروه 100 EASI+H درصد و در گروه 2PGE هشتاد درصد مشاهده شد (P=0.04). عوارضی مانند تب، تهوع، استفراغ، اسهال، افزایش فشار خون و نیاز به کورتاژ از نظر آماری به طور معنی دار در گروه 2 PGE بیشتر بود.نتیجه گیری: انفوزیون خارج آمنیوتیک نرمال سالین و هیدروکورتیزون روشی موثر، مطمئن می باشد که جهت آمادگی سرویکس و ختم حاملگی در سه ماهه دوم پیشنهاد می گردد.

زمینه: روش های مختلف جراحی و طبی جهت القای سقط مطرح شده است که یکی از آنها استفاده از پروستاگلاندین است. هدف: مطالعه به منظور مقایسه اثر آمپول پروستاگلاندین E2 و شیاف آن در القای سقط در سه ماهه دوم بارداری انجام شد. مواد و روش ها: این کارآزمایی بالینی یک سوکور در سال 1381 در بیمارستان کوثر قزوین بر روی 36 زن باردار که در سه ماهه دوم حاملگی به علت کاهش آمنیوتیک یا مرگ داخل رحمی جنین، کاندید ختم حاملگی بودند انجام شد. بیماران به طور تصادفی به دو گروه تقسیم شدند. برای یک گروه 2 عدد شیاف 3 میلی گرمی واژینال PGE2 به فاصله 4 ساعت در واژن گذاشته و برای گروه دیگر یک آمپول 5 میلی گرمی پروستاگلاندین در 1000 سی سی سرم دکستروز 50% رقیق شد و بر حسب نیاز تعداد قطره های تجویزی در دقیقه افزایش یافت. در هر یک از دو گروه پس از 12 ساعت، در صورت عدم دفع جنین، القا با اکسی توسین شروع شد و تا ختم حاملگی ادامه یافت. داده ها با استفاده از آزمون های آماری مجذور کای و t مقایسه شدند. یافته ها: بیماران دو گروه از نظر سن بارداری، دفعات حاملگی و اندیکاسیون ختم حاملگی تقرییاً مشابه بودند. وقوع سقط قبل از شروع القا با کسی توسین در بیماران دریافت کننده PG وریدی به طور معنی داری بیشتر از دریافت کنندگان شیافت بود (به ترتیب 14 نفر (77.8%) در برابر 2 نفر (11.1%) با0.0001>P). از لحاظ میزان تغییر در نمره Bishop، میزان اکسی توسین مصرفی و نیاز به کورتاژ پس از دفع جنین اختلاف معنی داری بین دو گروه مشاهده نشد. ولی فاصله زمانی از شروع اینداکشن تا دفع جنین در گروه پروستاگلاندین وریدی به طور معنی داری کمتر از گروه شیافت بود (به ترتیب 0.96±7.3در برابر 5.6±11.1ساعت) (0/019=P). عوارض در 2 نفر (11.1%) از گروه شیافت و 8 نفر (44.4%) از گروه آمپول مشاده شد (0/026=P). نتیجه گیری: استفاده از پروستاگلاندین وریدی جهت القای سقط در سه ماهه دوم حاملگی ضمن اثر بخشی بهتر نسبت به شیاف، عارضه مادری عمده ای ندارد.

موضوع: در این مطالعه اثرات، صحت و عوارض جانبی شیاف واژینال پروستاگلاندین (Prostin 3 mg) E2 و آمپول پروستاگلاندین (Prostin 10 mg) E2 که به صورت وریدی انفوزیون می شود جهت ختم حاملگی های تریمستر دوم که جنین مرده باشد مورد بررسی و مقایسه قرار گرفته اند. روش کار: 45 بیمار که دچار مرگ داخل رحمی جنین یک قلو در هفته های 28-14 بارداری بودند به طور راندوم با شیاف 3 میلی گرمی پروستاگلاندین (PGE2) E2  که یک یا دو دز به فواصل 4 ساعت داخل واژن گذاشته می شد (نفر (N=25 و یا آمپول PGE2 که در 1000 cc محلول دکستروزواتر حل و از طریق میکرودراپ انفوزیون می شد (تعداد 20 نفر) تحت تحریک زایمان قرار گرفتند. نتایج: در این بررسی متوسط سن مادران، متوسط تعداد حاملگی ها، متوسط زمان تحریک تا ختم حاملگی و عوارض داروها مورد بررسی قرار گرفتند و از نظر آماری اختلاف معنی داری بین دو گروه فوق مشاهده نگردید تنها اختلاف معنی دار در دو مورد عوارض جانبی بود که در گروهی که آمپول مصرف کرده بود نسبت به گروهی که شیاف مصرف کرده بودند بیشتر بود (41.2% در مقابل 8%). خلاصه: بنابراین استفاده از شیاف و یا آمپول PGE برای ختم حاملگی در سه ماهه دوم حاملگی بسیار سالم، مفید و موثر می باشد و چون دخالت های جراحی در آن به کار نمی رود برای بیمار هم قابل قبول تر می باشد.

نامناسب بودن سرویکس یکی از مشکلات عمده در ختم بارداریهای طول کشیده و از علل افزایش میزان سزارین در این گونه بارداریها می باشد. پروستاگلاندینها از جمله مواردی هستند که با مکانیسم های متفاوتی موجب Ripening دهانه رحم می شوند. این مطالعه با توجه به این مطلب و به صورت یک کارآزمایی بالینی و تصادفی روی 100 خانم با بارداری طول کشیده و دهانه رحم نامناسب انجام گردید و طی آن نتایج حاصل از اینداکشن با اکسی توسین در 2 گروه 50 نفری که در یکی از آنها شیاف واژینال پروستاگلاندین E2، 8 ساعت قبل از اینداکشن به کار رفته بود، مقایسه شد. بر اساس نتایج به دست آمده در گروه مورد، Bishop score از 0.75±0.69 به 2.39±0.84 افزایش یافته بود (P<0.005) و میانگین زمان شروع اینداکشن تا زایمان به میزان قابل توجهی کوتاهتر از گروه شاهد بود 574.8±28.01) دقیقه در مقابل 843.04±412.8 دقیقه) (P<0.0005). میزان سزارین در 2 گروه تفاوتی نداشت. تنها عارضه استفاده از شیاف PGE2 تهوع بود (2 مورد) که با توجه به نتایج فوق می توان گفت تجویز شیاف واژینال PGE2 اگرچه تاثیری بر روش زایمان ندارد اما موجب افزایش Bishop score سرویکس و کاهش قابل توجهی در طول مدت اینداکشن می گردد در حالی که عوارض مهمی نیز ایجاد نمی کند.

قرص پروستاگلاندین E2 و سوند فولی اینتراسرویکال هر دو برای رسیده کردن دهانه رحم موثر شناخته شده اند. هدف از این مطالعه، مقایسه قرص واژینال پروستاگلاندین E2 و سوند فولی اینتراسرویکال برای رسیده کردن دهانه رحم قبل از اینداکشن می باشد.این مطالعه از نوع تصادفی آینده نگر می باشد که در بیمارستان میرزا کوچک خان تهران انجام شد. بیماران با نمره بیشاپ کمتر یا مساوی 5 به طور تصادفی، برای درمان با قرص پروستاگلاندین E2 یا سوند فولی شماره 14 اختصاص یافتند. قرص پروستاگلاندین E2 بر اساس توصیه شرکت سازنده آن استفاده شد. بلافاصله پس از خروج سوند یا 6 ساعت پس از مصرف آخرین قرص پروستاگلاندین در صورتی که بیمار در فاز زایمان نبود انفوزیون اکسی توسین آغاز می شد. گروه ها از نظر سن مادر، تعداد زایمان، سن حاملگی، نمره بیشاپ اولیه مشابه بودند. 45 نفر در گروه فولی و 45 نفر نیر در گروه پروستاگلاندین قرار گرفتند. نمره بیشاپ بعد از رسیده شدن دهانه رحم قبل از اینداکشن (6.64 در مقابل P=0.544  6.76) و تغییر نمره بیشاپ (3.662 در مقایسه با P=0.786  3.67) در دو گروه تفاوتی نداشت.زمان قبل از اینداکشن (3.34 ساعت در مقایسه با P<0.001  6.52) و زمان کل (8.47 ساعت در مقایسه P=0.006  15.99) به طور معنی داری در گروه فولی کوتاه تر بود. تعداد روزهای بستری و هزینه صرف شده به تریتب (2.00 در مقایسه با P=0.034  2.125) (58435.294 ریال در مقایسه با P=0.00  63183.750) به طور معنی داری در گروه فولی کمتر بود. هیچ تفاوتی در دو گروه از نظر نوع زایمان، میزان بیش تحریکی، دوز مصرفی اکسی توکسین، وزن جنین، نمره آپکار، میزان اختلالات ضربان قلب جنین و لیبر خود به خود وجود نداشت.نتیجه کلی این بود که استفاده از سوند فولی منجر به زمان اینداکشن کوتاه تر، و روزهای بستری و هزینه صرف شده کمتر نسبت به قرص پروستاگلاندین E2 می گردد.

سابقه و هدف: هدف از این مطالعه مقایسه کارآیی وایمنی سوند فولی داخل سرویکس با شیاف پروستاگلاندین E2 واژینال در آماده کردن سرویکس قبل از تحریک با اکسی توسین برای ختم حاملگی سه ماه دوم است. این تحقیق در زایشگاه بیمارستان امام رضا (ع) درسال 79-1377 انجام شد. مواد و روشها: در این مطالعه آینده نگرتصادفی، 70 خانم حامله در هفته 14 تا 28 حاملگی با دهانه رحم نامناسب (Bishop score<4) که جهت ختم حاملگی معرفی شده بودند، انتخاب و به طور تصادفی جزو یکی از دو گروه مورد مطالعه قرار گرفتند. گروه پروستا گلاندین، شیاف) Prostion E2 دینوپروستون) 3 میلی گرمی هر6 ساعت حداکثر تا 2 دوز جهت آماده سازی دهانه رحم قیل از شروع اکسی توسین دریافت نمودند و گروه دیگر از بالون سوند فولی سوپراسرویکال به منظور استفاده کردند. یافته ها: یافته ها نشان داد که اختلاف معنی داری بین تغییرات Bishop score در دو گروه وجود ندارد ولی فاصله تحریک تا ختم حاملگی در گروه سوند فولی کوتاهتر بود (گروه پروستاگلاندین 5.8±20.8 ساعت در مقابل گروه سوند فولی 7.7 ± 15 ساعت،(p<0.01). نتیجه گیری وتوصیه ها: استفاده از سوند فولی برای آمادگی سرویکس در ختم حاملگی سه ماهه دوم به اندازه پروستاگلاندین E2 موثر و بی خطر بوده و تخلیه رحم با سرعت وعوارض جانبی کمتری در مقایسه با پروستاگلاندین E2 انجام میشود. این در حالی است که این وسیله با هزینه بسیار کمتری در دسترس میباشد.

سابقه و هدف: اثر پروستاگلاندین E2 با غلظت های متفاوت بر حرکت دندانی و تحلیل ریشه قبلاَ بررسی شده است و بر تسریع حرکت ارتودنسی توسط این ماده اتفاق نظر وجود دارد اما در مورد اثر آن بر تحلیل ریشه همچنان تناقضاتی موجود است. اثر تلفیق این ماده با گلوکونات کلسیم نیز در طرح ً بررسی اثر پروستاگلاندین E2 گلوکونات کلسیم بر حرکت ارتودنسی دندانها و تحلیل ریشه در RAT ً بررسی شده است که نتایج آن نشان داد که PGE2 موجب تسریع حرکت دندانی می شود ولی تجویز ترکیب حاوی کلسیم (گلوکونات کلسیم) سبب کاهش معنی دار تحلیل ریشه (P<0.05) گردید. راجع به اثر تلفیقی این دو ماده با ویتامینD تحقیقی در دسترس نمی باشد. هدف از این تحقیق بررسی حرکت ارتودنسی دندان و تحلیل ریشه ناشی از آن به دنبال تزریق پروستاگلاندین E2 به همراه گلوکونات کلسیم و ویتامینD می باشد. مواد و روشها: مواد مورد مطالعه در این تحقیق شامل 40 موش صحرایی نر 8 هفته ای از نژاد Wistar بودند که به صورت تصادفی به 5 گروه تقسیم شدند. گروه کنترل از تحقیق قبلی مورد استفاده قرارگرفت. برای گروه اول آزمایش، ضمن اعمال نیروی ارتودنسی، ویتامینD به میزان 1.5 IU/ml در عضله ران تزریق شد. برای گروه دوم آزمایش به همراه اعمال نیروی ارتودنسی، تزریق گلوکونات کلسیم 10% به میزان 200 mg/kg به شکل داخل صفاقی و ویتامینD با همان دوز قبلی و به همان شکل انجام شد. در گروه سوم آزمایش نیز ضمن اعمال نیروی ارتودنسی، تزریق گلوکونات کلسیم با همان دوز و به صورت قبل انجام شد. در گروه چهارم آزمایش به همراه اعمال نیروی ارتودنسی، تزریق توأم PGE2 با غلظت 1 mg/ml به میزان 0.1 ml در مزیوباکال مولر اول سمت راست بالا به شکل زیر مخاطی و ویتامینD به مقدار و روش فوق انجام شد. در گروه پنجم آزمایش ضمن اعمال نیروی ارتودنسی، تزریق توأم PGE2 و ویتامینD و گلوکونات کلسیم با همان دوز و روش قبل انجام شد. تزریقات در روزهای صفر و 7 انجام گرفت و حیوانات در روز 21 کشته شدند. وسیله ارتودنسی مورد نظر شامل یک Closed Coil Spring بود که مولار اول سمت راست بالا را با نیروی 60 gr به اینسایزور همان سمت توسط ligature wire متصل می کرد. فنر مزبور در طول آزمایش فعال نشد. به منظور محاسبه حرکت دندانی، فاصله ایجاد شده بین مولارهای اول و دوم سمت راست بالا توسط Gauge هایی با دقت 0.01 میلی متر اندازه گیری شد. برای بررسی تحلیل ریشه، مطالعات هیستولوژیک با برش بافتی بر روی سطح مزیال ریشه مزیال مولار اول انجام گرفت. به این ترتیب که حاصل جمع مساحت مناطق تحلیل رفته سمان و عاج به عنوان مقدار نهایی تحلیل گزارش شد. یافته ها: میزان حرکت دندانی درگروه با تزریق PGE2 و ویتامینD نسبت به گروهها سریعتر بود و فقط با گروه با تزریق ویتامین D به تنهایی تفاوت آماری معنی دار داشت (P<0.05) و میزان حرکت دندانی در گروه با تزریق ویتامینD از همه گروهها کندتر بود.کمترین میزان تحلیل ریشه در گروه با تزریق PGE2 و گلوکونات کلسیم و ویتامین Dدیده شد ولی فقط با گروه با تزریق گلوکونات کلسیم و گروه با تزریق گلوکونات کلسیم و ویتامینD اختلاف آماری معنی دار داشت (P<0.05). نتیجه گیری: بیشترین میزان تحلیل ریشه در گروه با تزریق کلسیم و ویتامین دیده شد که به جز با گروه با تزریق گلوکونات کلسیم با سایر گروهها از نظر آماری تفاوت تحلیل ریشه معنی دار بود (P<0.05). تصور می شود تجویز مواد بیوشیمیائی مناسب در ضمن درمانهای ارتودنسی که قادر به تغییر Remodeling بافتهای پریودنتال می باشند، بتوانند مدت این درمانها را کوتاه کرده، عوارض جانبی ناشی از آنها را به حداقل برسانند. به این ترتیب پس از تشخیص درست و انتخاب مکانیک صحیح درمانی، استفاده از این مواد شاید بتواند متخصص را به ایده آل درمانی نزدیکتر کند.